Τι μαγειρεύεται πίσω από τις Online Στήλες στήλες της Δευτέρας

Πολιτική Αφήγηση – 20 Οκτωβρίου 2025

(Συνθετική ανάγνωση από Θεωρείο, Big Mouth, Dark Room, Βηματοδότη)

Στην Αθήνα της φθινοπωρινής πολιτικής κόπωσης, οι στήλες ξύπνησαν νωρίς σήμερα. Δεν μιλούν δυνατά, αλλά το κάθε τους υπονοούμενο στήνει ένα ολόκληρο αφήγημα εξουσίας, σχέσεων και αλληλοεξαρτήσεων. Σαν πέντε διαφορετικοί φακοί στραμμένοι στο ίδιο τοπίο, φωτίζουν το κράτος από διαφορετικές γωνίες, και μαζί σχηματίζουν τη συνολική εικόνα της πολιτικής στιγμής.

Η μεγάλη εικόνα

Σήμερα, βλέπουμε ένα πολιτικό παιχνίδι που δεν είναι απλώς «εκλογές ή αντιπολίτευση». Είναι ένα παιχνίδι πολλαπλών επιπέδων: θεσμικό (εκλογικός νόμος), κομματικό (εσωστρέφεια), οικονομικό (τραπεζικά, deals), κοινωνικό (περιφέρεια, αγρότες), και εικόνας/επικοινωνίας (media, αφήγημα).
Η κυβέρνηση έχει το προβάδισμα, αλλά επίσης έχει και πολλούς μικρούς «καυστήρες» που μπορούν να τη φθείρουν. Η αντιπολίτευση έχει ευκαιρίες, αλλά πρέπει να έχει σαφή θέση και όχι απλώς να «φωνάζει». Τα κόμματα δεν είναι παθητικά: διαμορφώνουν τις συνθήκες της πολιτικής, και η πολιτική πρέπει να τους αντιμετωπίζει όχι μόνο ως θεατές αλλά ως παίκτες.

Αν ενώσεις τις πέντε στήλες, το σκηνικό που αναδύεται δεν είναι απλώς μια χώρα που κυβερνάται, είναι μια χώρα που αναμετράται με τη δική της εικόνα. Η κυβέρνηση, μέσα από τα φιλτραρισμένα ρεπορτάζ, μοιάζει να κινείται ανάμεσα σε δύο φόβους: τον φόβο της οικονομικής κόπωσης και τον φόβο της επικοινωνιακής υπερέκθεσης. Η αντιπολίτευση παραμένει σιωπηλή στα πρωτοσέλιδα, σημάδι ότι ακόμη δεν έχει βρει το νέο της λεξιλόγιο. Κι έτσι, το κενό το καλύπτουν οι στήλες: εκεί όπου η πληροφόρηση συναντά τη μυθολογία και η πολιτική μετατρέπεται σε αφήγηση.

---

Big Mouth: Η φωνή του παρασκηνίου

Η στήλη Big Mouth, πάντα ανυπόμονη, ανοίγει το έργο με τις γνωστές υπερβολές και ταυτόχρονα με ακρίβεια χειρουργού. Μιλά για νέο εκλογικό νόμο, για καβγάδες ανάμεσα σε πρωθυπουργό και καναλάρχη, για τραπεζικές συγχωνεύσεις και ενεργειακές αναδιατάξεις. Η γλώσσα της στήλης δεν είναι απλώς περιγραφική, είναι τεστ αντοχής. Ρίχνει στο τραπέζι πληροφορίες όπως ρίχνει ένας πολιτικός δοκιμαστής σταγόνες οξέος πάνω σε μέταλλο: για να δει ποιοι αντιδρούν, ποιοι σωπαίνουν, ποιοι σπεύδουν να διαψεύσουν. Το δικό της παιχνίδι είναι το παιχνίδι των αντιδράσεων. Δεν ενδιαφέρεται τόσο για το αν θα αλλάξει πράγματι ο εκλογικός νόμος, ενδιαφέρεται για το ποιος θα τηλεφωνήσει πρώτος στο Μαξίμου για να ρωτήσει αν αλλάζει. Στην εποχή της πολιτικής επικοινωνίας, η Big Mouth είναι το θερμόμετρο που καταγράφει τη θερμοκρασία πριν καν ανάψει η εστία. Παίζει με την ιδέα της αλλαγής του εκλογικού νόμου όπως ένας μάγος που βγάζει λαγούς από καπέλα, μόνο που κανείς δεν είναι σίγουρος αν ο λαγός υπάρχει ή αν απλώς ο μάγος θέλει να δει ποιος θα τρομάξει πρώτος. Το πολιτικό της παιχνίδι είναι σαφές: διαμόρφωση ατζέντας μέσω φόβου ή προσδοκίας. Όποιος μπει να διαψεύσει, έχει ήδη χάσει, γιατί αναγκάζεται να συμμετάσχει. Το Big Mouth θέλει να φαίνεται ότι «γνωρίζει τα πάντα πριν γίνουν». Η αλήθεια; Γνωρίζει ακριβώς όσα χρειάζεται για να κρατά το τηλέφωνο του Μαξίμου ανοιχτό.

---

Το Dark Room: το υπόγειο των οικονομικών και των ψιθύρων

Λίγο πιο κάτω, στο newmoney, το φως είναι χαμηλό και οι τόνοι χαμηλότεροι. Το Dark Room δεν φωνάζει, υπαινίσσεται. Μιλά για ΟΠΕΚΕΠΕ, για αγροτικές πληρωμές που καθυστερούν, για επιστροφές πολιτικών προσώπων και για παράλληλες μάχες στην αγορά ενέργειας και τηλεπικοινωνιών. Στο βάθος, το μήνυμα είναι πολιτικό: η περιφέρεια βράζει, η αγορά τρίζει, κι αν το Μαξίμου δεν «ακούσει» τον θόρυβο, ο ήχος θα φτάσει ως την κάλπη. Το Dark Room δεν είναι εχθρική, είναι προειδοποιητική. Στέλνει σήμα: «Προσέξτε τους νομούς που δεν βλέπετε στα δελτία τύπου». Εδώ η πολιτική είναι ένα spreadsheet: όποιος χρωστάει πληρωμές χρωστά και ψήφους. Θυμίζει υπόγειο γραφείο στο ΥΠΟΙΚ με σταχτοδοχείο, espresso και μια λίστα κλήσεων προς «στελέχη αγοράς». Όλα έχουν μια δόση insider: ο ΟΠΕΚΕΠΕ ως πυροκροτητής για την επαρχία, η επιστροφή Τσίπρα ως αδιέξοδο ψυχοδράμα, τα εταιρικά «τζαρτζαρίσματα» (Holterman-Προκοπίου-Cosmote-ΔΕΗ) σαν πολιτικό βαρόμετρο. Το παιχνίδι της; Να προειδοποιεί πριν το πλοίο χτυπήσει στο παγόβουνο, όχι γιατί νοιάζεται για τους επιβάτες, αλλά γιατί κρατάει μετοχές στη ναυτιλιακή. Η πολιτική της τοποθέτηση είναι αμφίπλευρη: φιλο-αγοραία, ελαφρώς φιλοκυβερνητική, αλλά πάντα έτοιμη να ψιθυρίσει «προσοχή, έρχεται τρικυμία» μόλις η αγορά δείξει αδυναμία.

---

Το Θεωρείο: η ήρεμη αίθουσα του θεσμού

Η Καθημερινή, με το Θεωρείο, διατηρεί το ύφος της κυρίας που ξέρει αλλά δεν αποκαλύπτει. Δεν βιάζεται να ανακοινώσει, υπονοεί. Σήμερα, καταγράφει κινήσεις του Ανδρουλάκη, χαμηλόφων ισορροπίες, το παιχνίδι είναι μακρύ». Το Θεωρείο βλέπει το κράτος σαν μηχανισμό που πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, όποιος κι αν κρατά το τιμόνι. Η γραφή του είναι θεσμική, αλλά κάτω από τις λέξεις κρύβεται μια ανησυχία: πόσο ακόμη θα κρατήσει η ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το νέο; Παρουσιάζει το παρασκήνιο σαν να διηγείται μυστήριο της Αγκάθα Κρίστι με κομματικά δαχτυλίδια: ποιος μίλησε σε ποιον, ποιος σήκωσε φρύδι στον Ανδρουλάκη, ποιος χαμογέλασε ψυχρά στον Δένδια. Εδώ το παιχνίδι δεν είναι ριψοκίνδυνο, είναι εκλεπτυσμένο. Το Θεωρείο δε φωνάζει, υπαινίσσετα, και το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να το ακούει πρώτος ο Μαξίμου και δεύτερος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το πολιτικό του κίνητρο; Σταθερότητα μέσω ειρωνείας. Κρατά το προφίλ του φύλακα των θεσμών, αλλά λειτουργεί ως μετρονόμος του κυβερνητικού θερμομέτρου: αν το Θεωρείο ασχοληθεί με σένα, ή ανέβηκες πολύ ή κινδυνεύεις να πέσεις.

---

Ο Βηματοδότης: το ημερολόγιο της ειρωνείας

Ο Βηματοδότης από το Βήμα παραμένει πιστός στο ρόλο του καθρέφτη με χιούμορ. Με αφορμή τις ιστορίες για την Ομάδα Αλήθειας και τις επικοινωνιακές υπεργολαβίες, στρέφει το βλέμμα στην αυτοαναφορικότητα της εξουσίας. Δεν τον ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση στέκεται ή πέφτει·, τον ενδιαφέρει αν πιστεύει τον ίδιο της τον μύθο. Το Βήμα γνωρίζει πως η δύναμη δεν χάνεται με σκάνδαλα, αλλά με την παρωδία του ίδιου του εαυτού της. Γι’ αυτό σαρκάζει, όχι για να πλήξει, αλλά για να υπενθυμίσει ότι κάθε πολιτική επικοινωνία που δεν ακούει την κοινωνία, καταλήγει να συνομιλεί με τον εαυτό της. Ο Βηματοδότης, δεν σχολιάζει, εκθέτει. Παίζει το ρόλο του «καλού συμμαθητή που σημειώνει ποιος ψιθύρισε στην τάξη». Το παιχνίδι εδώ είναι πιο βαθύ: να σαρκάζεις την ισχύ για να της υπενθυμίσεις ότι είναι θνητή. Το Βήμα δεν χρειάζεται να κάνει αντιπολίτευση· αρκεί να θυμίζει πως κάθε μηχανισμός που δουλεύει «για το αφήγημα» κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος το ανέκδοτο του. Η πολιτική του θέση: κεντρώα ειρωνεία με δημοκρατικό παρελθόν, απέναντι σε κάθε μορφή «επικοινωνιακού αυταρχισμού».

---

Ο Wiseman: ο τεχνοκράτης της εξουσίας

Στο Mononews, ο Wiseman δεν παίζει με συναισθήματα. Για εκείνον, τα πάντα είναι δείκτες: Μετοχές, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, τράπεζες, Metlen, συγχωνεύσεις. Είναι η φωνή της ψυχρής λογικής των αριθμών.
Μόνο που οι αριθμοί του έχουν πολιτική βαρύτητα: όταν το κεφάλαιο προετοιμάζεται για «μετακινήσεις», σημαίνει ότι προεξοφλεί πολιτική αστάθεια ή νέο κύκλο εξουσίας. Ο Wiseman μιλά για την οικονομία, αλλά στην πραγματικότητα χαρτογραφεί τους μετόχους της επόμενης κυβέρνησης. Ο Mononews βλέπει τα πάντα μέσα από spreadsheets: Μετοχές, μερίσματα, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, Metlen. Η πολιτική δεν είναι το αντικείμενο του, είναι ο θόρυβος γύρω από τα deals. Κι όμως, μέσα στη φαινομενική ουδετερότητα, ο Wiseman παίζει το πιο ψυχρό παιχνίδι εξουσίας: προβάλλει ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν, όχι με όρους πολιτικής, αλλά με όρους κεφαλαιοποίησης. Αν κάτι του διαφεύγει, είναι ότι στις αγορές όπως και στην πολιτική, ο νικητής αλλάζει κάθε δεκαετία, αλλά η αφήγηση μένει.

Τι προμηνύεται

• Η συζήτηση για εκλογικό νόμο ίσως είναι η πρώτη δοκιμή της νέας πολιτικής περιόδου: αν επιβεβαιωθεί, θα σηματοδοτήσει ένα Μαξίμου που επιλέγει προληπτικά θεσμικά όπλα.
• Η εσωστρέφεια στη ΝΔ δείχνει ότι η φθορά δεν είναι ακόμη αριθμητική, αλλά ψυχολογική.
• Οι περιφερειακές εντάσεις (ΟΠΕΚΕΠΕ) θα λειτουργήσουν ως βαρόμετρο για τη συνοχή.
• Η αγορά προεξοφλεί αλλαγές: το κεφάλαιο προσαρμόζεται ταχύτερα απ’ ό,τι η πολιτική.
• Και τα media, ενδιάμεσοι όλων, θυμίζουν ότι στη νέα εποχή η εξουσία δεν χάνει μόνο ψήφους — χάνει το μονοπώλιο της αφήγησης.

---

Τι μας διαφεύγει (blind spots)

• Θεσμική βάση για εκλογικό νόμο: ακούμε σενάρια (όριο 5%, κατώφλι αυτοδυναμίας), αλλά χωρίς τεκμηρίωση εσωτερικής επεξεργασίας στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Αν δεν εμφανιστούν συγκεκριμένες νομοτεχνικές γραμμές/αιτιολογική, μιλάμε για agenda-testing από παραπολιτικά.
• OΠΕΚΕΠΕ—τεχνικό χρονοδιάγραμμα: οι στήλες περιγράφουν πολιτικό κόστος· λείπει σαφές operational plan (milestones, πληρωμές ανά κατηγορία δικαιούχου). Αυτό κρίνει και την ένταση στις παρελάσεις 28ης Οκτωβρίου.
• Μεγάλα τραπεζικά/ενεργειακά σενάρια: η αγορά επηρεάζεται από υπαινιγμούς (ΑΜΚ ΔΕΗ, συγχώνευση τραπεζών) χωρίς επίσημο στίγμα από εποπτεία ή ΔΣ—υψηλό speculation-risk.
• ΜΜΕ–κυβέρνηση: περιστατικά έντασης μένουν μισά (π.χ. λόγοι καβγά Μητσοτάκη–Κυριακού δεν αποκαλύπτονται). Χωρίς παρασκήνιο αιτίας, το αφήγημα επιτρέπει πολλαπλές αναγνώσεις.

Τι να περιμένουμε (βραχυπρόθεσμοι δείκτες)

• ΜΜΕ–κυβέρνηση: αν «ξανασκάσει» επεισόδιο (τύπου ΟΑ/V+O ή νέος καβγάς με ιδιοκτήτη media), θα δεις re-framing της κυβέρνησης σε διαφάνεια/κανόνες για να μαζευτεί η ζημιά.
• Σήμα για εκλογικό νόμο: αν ο Ανδρουλάκης πράγματι το ανοίξει δημόσια, μέτρα την άμεση αντίδραση Μαξίμου. Watchlist: πιθανή αύξηση κατωφλίου 3%→5% και “τεχνική” διόρθωση αυτοδυναμίας.
• Αποσυμπίεση ΝΔ: κοινές εμφανίσεις Μητσοτάκη–Δένδια (28–29/10) ως εικόνα ενότητας. Αν χαμηλώσουν οι αιχμές, κλείνει ένας κύκλος εσωστρέφειας.
• Περιφέρεια/αγρότες: αν δεν βγουν πληρωμές πριν την 28η, περίμενε ορατό πολιτικό κόστος σε βουλευτές αγροτικών νομών και σκληρότερη γραμμή από αντιπολίτευση.
• Αγορές/ΔΕΗ–τηλεπικοινωνίες: επιθετικές συνδυαστικές προσφορές (ρεύμα+fiber) θα κλιμακωθούν — αναζήτησε και ρυθμιστικές αντιδράσεις λόγω ανταγωνισμού