Call us now:
New Democracy and the “Silent Players”
New Democracy may appear outwardly solid, decisive, and focused on the “big picture.” Yet behind this image lies a subtle but active undercurrent of introversion, almost ritualistic for ruling parties that remain in power over long, uninterrupted stretches.
This weekend’s political press, especially Vradyni tis Kyriakis and Axia, gives a clear signal: Antonis Samaras is “cooking up a new party,” Kostas Karamanlis re-emerges as a potential interlocutor, and traditional conservative circles seem increasingly uneasy with the technocratic center narrative promoted by the Maximos Mansion. This isn’t just dissatisfaction, it’s a quiet shift in power.
Kyriakos Mitsotakis still holds the reins of the party machinery. The same machinery that in 1993 gave rise to the “Samaras defection” and the Evert succession to prevent Mitsotakis Sr. from regaining control. But the political capital Mitsotakis accumulated between 2019 and 2023 has now eroded. Not just due to institutional crises (Tempi, wiretaps, OPEKEPE), but because the party has lost ideological traction with the right. Rather than an “unified” ND, it has become a coalition of tendencies, fragile and unstable.
It’s no coincidence that talk of a new political formation from the right is reigniting, a “patriotic Right” style platform that appeals to conservative voters disillusioned by the government’s pragmatism. While this doesn’t immediately threaten ND’s electoral share, it undermines its political narrative.
Maximos’s biggest challenge? Its internal opponents aren’t loud. They don’t clash publicly. They remain silent, negotiate, wait. The party congress that never happened, the renewal that never came, and the leadership discussion that everyone avoids are creating a climate of quiet political stagnation.
New Democracy urgently needs a political reboot, not just communication, but substantive internal dialogue and direction. Otherwise, its main battle won’t be against SYRIZA or PASOK, it will be with itself. And the toughest opponents are always the ones who don’t speak, they simply move.
PASOK Between Nostalgia and Restart – The Identity Struggle
On the other side of the political spectrum, PASOK is no longer a traditional party. It is a party-symbol, a memory fighting to reclaim political relevance. And this fight is more existential than electoral.
This weekend, To Karfi devoted much of its coverage to Andreas Papandreou, featuring articles and testimonials from figures who shaped an era’s political psyche, from Kostas Skandalidis to Andreas Spyropoulos and Michalis Karximakis. All called for PASOK to once again become the backbone of the progressive movement. Not through restoration, but reinvention.
Nikos Androulakis has chosen a strategy of stability and low profile. He doesn’t bet on spectacle, he bets on time. He builds infrastructure, trains party cadres, and keeps PASOK away from the toxicity of daily political spats. Yet the internal dialogue remains fluid.
The new generation of PASOK is emerging, writing, and speaking out. But a coherent new narrative has yet to crystallize. What is PASOK today? 21st-century social democracy? A third pole between the Right and radicalism? Or perhaps the last viable attempt for the political center to survive?
The absence of a clear ideological platform enables ambiguity. Some see PASOK as an anti-right flag. Others, as a tool for governability. Increasingly, many view it as a potential hegemonic force, if SYRIZA fully unravels.
And here the name Andreas Papandreou resurfaces, not just as memory but as a question: is PASOK ready to articulate a radical social policy again? Or will it recycle the aesthetics of the “quiet middle ground,” hoping to fill in what others have abandoned?
The next six months will be decisive. PASOK must prove it can be more than a party of “other people’s prospects.” To truly become a power player again, it must first answer what it wants to be. And, more importantly: for whom. Because without a clear social direction, no party, not even PASOK, can endure.
Ελληνικό Κείμενο
Η ΝΔ και οι “σιωπηλοί παίκτες”
Η Νέα Δημοκρατία μοιάζει προς τα έξω συμπαγής, αποφασιστική και προσανατολισμένη στη «μεγάλη εικόνα». Όμως, πίσω από την εικόνα αυτή υπάρχει μια αδιόρατη, αλλά ενεργή δυναμική εσωστρέφειας, σχεδόν τελετουργική για κόμματα εξουσίας που κυβερνούν διαδοχικά χωρίς διακοπή.
Τα δημοσιεύματα του Σαββατοκύριακου, ειδικά από τη Βραδυνή της Κυριακής και την Αξία, δίνουν το στίγμα: ο Αντώνης Σαμαράς «μαγειρεύει κόμμα», ο Κώστας Καραμανλής επανέρχεται στην πολιτική συζήτηση ως πιθανός συνομιλητής, και οι παραδοσιακοί δεξιοί κύκλοι δείχνουν να μην νιώθουν πια άνετα με το αφήγημα του “τεχνοκρατικού κέντρου” του Μαξίμου. Δεν είναι απλή δυσαρέσκεια, είναι μετατόπιση ισχύος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ωστόσο κρατά στα χέρια του τον μηχανισμό. Αυτόν που το 1993 γέννησε την “αποστασία” Σαμαρά, και την διαδοχή Έβερτ για να μη πάρει ο Μητσοτάκης το κόμμα. Όμως το πολιτικό κεφάλαιο που ο Κυριάκος κατείχε την περίοδο 2019–2023 έχει υποχωρήσει. Όχι μόνο λόγω των θεσμικών κρίσεων (Τέμπη, υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ), αλλά και επειδή το κόμμα της ΝΔ έχει χάσει την ιδεολογική του πειθώ προς τα δεξιά. Αντί να συγκροτεί μια «ενιαία» ΝΔ, διοικεί πια έναν συνασπισμό τάσεων με εύθραυστες ισορροπίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι αναζωπυρώνεται η φιλολογία περί νέου πολιτικού σχηματισμού από τα δεξιά, σε στυλ “πατριωτικής Δεξιάς”, με προσβασιμότητα στους συντηρητικούς ψηφοφόρους που νιώθουν απογοητευμένοι από τον κυβερνητικό πραγματισμό. Αυτό δεν απειλεί άμεσα το εκλογικό ποσοστό, αλλά διαβρώνει το πολιτικό αφήγημα.
Η μεγαλύτερη δυσκολία για το Μαξίμου είναι ότι οι εσωκομματικοί αντίπαλοι δεν φωνάζουν, δεν συγκρούονται ανοιχτά. Σιωπούν, διαπραγματεύονται, περιμένουν. Το συνέδριο που δεν έγινε, η ανανέωση που δεν ήρθε, και η συζήτηση για τη μελλοντική ηγεσία που όλοι αποφεύγουν να κάνουν, δημιουργούν ένα κλίμα πολιτικής στασιμότητας που βαραίνει, έστω και σιωπηλά.
Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται επειγόντως να επανεκκινήσει πολιτικά: όχι με επικοινωνία, αλλά με καθαρό εσωτερικό διάλογο και πολιτική. Διαφορετικά, η πραγματική μάχη δεν θα είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, αλλά με τον εαυτό της. Και οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι είναι πάντα αυτοί που δεν μιλούν, μόνο κινούνται.
Το ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στη νοσταλγία και το restart – Η μάχη για την ταυτότητα
Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ένα κόμμα με τους παραδοσιασκούς όρους. Είναι ένα κόμμα-σύμβολο, μια ανάμνηση που παλεύει να μετατραπεί ξανά σε πολιτικό παρόν. Και αυτή η μάχη είναι περισσότερο υπαρξιακή παρά εκλογική.
Το Σαββατοκύριακο, το «Καρφί» αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ύλης του στον Ανδρέα Παπανδρέου, παρουσιάζοντας άρθρα και μαρτυρίες στελεχών που διαμόρφωσαν την ψυχολογία μιας ολόκληρης εποχής. Από τον Κώστα Σκανδαλίδη μέχρι τον Ανδρέα Σπυρόπουλο και τον Μιχάλη Καρχιμάκη, όλοι μιλούν για ένα ΠΑΣΟΚ που οφείλει να ξαναγίνει κορμός της Προοδευτικής Παράταξης. Όχι όμως ως αναπαλαίωση. Αλλά ως νέα πρόταση.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει επιλέξει μια στρατηγική σταθερότητας και χαμηλού προφίλ. Δεν ποντάρει στις εντυπώσεις, ποντάρει στον χρόνο. Χτίζει μηχανισμό, εκπαιδεύει στελέχη, κρατά το κόμμα έξω από το πεδίο της καθημερινής τοξικότητας. Κι όμως, ο εσωτερικός διάλογος παραμένει ρευστός.
Η νέα γενιά του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται, αρθρογραφεί, εκφράζεται. Όμως δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλώσει το νέο αφήγημα. Τι είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ; Η σοσιαλδημοκρατία του 21ου αιώνα; Ένας τρίτος πόλος ανάμεσα σε Δεξιά και ριζοσπαστισμό; Ή μήπως η τελευταία προσπάθεια του Κέντρου να επιβιώσει πολιτικά;
Η απουσία σαφούς ιδεολογικής πλατφόρμας ευνοεί την εσωτερική αμφισημία. Άλλοι βλέπουν στο ΠΑΣΟΚ την αντιδεξιά σημαία. Άλλοι το εργαλείο κυβερνησιμότητας. Κι άλλοι, όλο και περισσότεροι, το βλέπουν ως εν δυνάμει ηγεμονεύουσα δύναμη, αν και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αποδιαρθρωθεί πλήρως.
Κι εδώ μπαίνει το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου όχι ως απλή μνήμη, αλλά ως ερώτημα: είναι το ΠΑΣΟΚ έτοιμο να αρθρώσει ξανά ριζοσπαστική πολιτική με κοινωνική απεύθυνση; Ή θα αναπαράγει την αισθητική του “ήσυχου μεσαίου χώρου”, ελπίζοντας να γεμίσει το κενό που αφήνουν οι άλλοι;
Το επόμενο εξάμηνο θα δείξει αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι περισσότερο από το κόμμα της «προοπτικής των άλλων». Για να γίνει πραγματικά παίκτης εξουσίας, πρέπει πρώτα να απαντήσει τι ακριβώς θέλει να είναι. Και κυρίως: για ποιον. Διότι χωρίς σαφή κοινωνική διεύθυνση, κανένα κόμμα –ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, δεν επιβιώνει.
Κυρίαρχα Θέματα – Πολιτική & Οικονομία
1. Προετοιμασία Σαμαρά για νέο κόμμα
Περίληψη: Δημοσιεύματα («Βραδυνή της Κυριακής») αναφέρουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς «μαγειρεύει κόμμα» και φέρεται να επιδιώκει συνεργασία ή σύμπραξη με τον Κώστα Καραμανλή. Η πληροφορία εντάσσεται σε κύκλο σεναρίων που επανέρχεται ανά τακτά διαστήματα για κινήσεις της δεξιάς πτέρυγας.
Στίγμα: Εσωκομματική ρευστότητα στο χώρο της ΝΔ, με υπαινιγμούς για διαφωνίες επί της στρατηγικής και της ηγεσίας. Υπόγεια δυναμική ρήξης στο δεξιό φάσμα.
Sentiment: Αρνητικό (σκιάζει τη σταθερότητα της ΝΔ).
Εξέλιξη: Επανερχόμενο σενάριο, αλλά παίρνει πάλι δημοσιότητα, πιθανή κλιμάκωση λόγω πολιτικών αδιεξόδων.
2. Προεκλογική εκκίνηση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης
Περίληψη: Σύμφωνα με το «Καρφί», όλα τα κόμματα εισέρχονται σε τροχιά προεκλογικού μαραθωνίου. Γίνεται λόγος για σχεδιασμό από Μαξίμου αλλά και ενεργοποίηση των κομματικών μηχανισμών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Στίγμα: Αρχή κύκλου αντιπαραθέσεων με στρατηγικές τοποθετήσεις ενόψει εκλογών (αυτοδιοικητικών ή και εθνικών). Ενδείξεις για πιθανή πρόωρη πολιτική ρευστότητα.
Sentiment: Ουδέτερο
Εξέλιξη: Νέα φάση, μετατόπιση από διαχείριση θεμάτων στην επιθετική χάραξη ατζέντας.
3. Ο Τσίπρας εμφανίζεται ως “χορηγός” της ΝΔ
Περίληψη: Το «Καρφί» φιλοξενεί κριτική ότι η στάση του Αλέξη Τσίπρα, με επιλογές του εντός του ΣΥΡΙΖΑ ή ενδεχόμενη παραίτηση, εξυπηρετεί πολιτικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στίγμα: Κριτική προς την ηγετική φυσιογνωμία του Τσίπρα από τον κεντροαριστερό χώρο, αφήγηση περί “αφαίρεσης” αντιδεξιού πόλου.
Sentiment: Αρνητικό προς Τσίπρα
Εξέλιξη: Συνεχίζεται η πορεία αποστασιοποίησης Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και η αβεβαιότητα στο κόμμα.
4. Επανενεργοποίηση ΠΑΣΟΚ – προβολή νέας γενιάς
Περίληψη: Το «Καρφί» προβάλλει άρθρα και πρόσωπα γύρω από την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ, τιμώντας την παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου και επισημαίνοντας νέες παρουσίες όπως του Ανδρουλάκη και των νέων στελεχών.
Στίγμα: Απόπειρα πολιτικής και ιστορικής ανανοηματοδότησης – επιχείρηση να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ κεντρικός παίκτης στην προοδευτική παράταξη.
Sentiment: Θετικό
Εξέλιξη: Κλιμάκωση, συντεταγμένη εμφάνιση «πλατφόρμας ταυτότητας».
Πολιτικό Στίγμα Ημέρας – 21 Ιουνίου 2025
- Τάσεις: Έντονη κινητικότητα στην Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, Τσίπρας) και ενδείξεις αστάθειας στη Δεξιά (σενάρια Σαμαρά).
- Αλλαγές από προηγούμενες ημέρες: Η ατζέντα μετατοπίζεται από σκάνδαλα (ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη) σε στρατηγικές κινήσεις κομμάτων. Μειώνεται η ένταση θεσμικής αντιπαράθεσης, αυξάνεται η εσωκομματική δυναμική.
- Επικοινωνιακά κυρίαρχα στρατόπεδα: Το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει καθαρό πολιτικό αφήγημα, ενώ η κυβέρνηση εμφανίζεται με χαμηλό προφίλ, πιθανώς ενόψει διεθνών επαφών (Χάγη, Βρυξέλλες).
Discover more from StrategyOnline.gr
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
